Voor de 27-jarige Herkse wielrenster Suzanne Verhoeven uit de Limburgse deelgemeente Schakkebroek (Herk-de-Stad) werd de Sluitingsprijs Oostmalle afgelopen zondag niet alleen haar laatste wedstrijd voor het 100% Belgische vrouwelijke De Ceuster Bonache Cycling Team, maar ook de allerlaatste uit haar carrière. Na een periode van 10 jaar hangt de dochter van voormalig wielrenner en ploegleider Nico Verhoeven, winnaar van onder andere een rit in de Tour de France, haar fiets definitief aan de haak en stopt haar topsportcarrière. Met onder meer een Belgische titel bij de beloften, twee bij de clubrensters en enkele mooie resultaten in nationale en internationale wedstrijden is het mooi geweest in het veld en begint Suzanne aan een nieuw hoofdstuk in haar leven. Samen met haar en papa Nico blikken we vooruit op het afscheid en de toekomst: “Een paar weken geleden zat ze bij Karl Vannieuwkerke aan tafel in de weekendomkadering rond het WK veldrijden. Het was mooi om te zien hoe ze daar zichzelf op een spontane manier in de picture heeft gezet. Na afloop kreeg ze terecht heel wat positieve commentaren, dus wie weet zit er na de cross nog wel een carrière in als wieleranaliste of wedstrijdcommentator, waardoor ze in de sport blijft hangen. Volgens mij is dat iets wat ze goed zou kunnen,” aldus een trotse papa.

‍

Atletiek

In het landelijke Schakkebroek, bij de familie Verhoeven, werd alles in gereedheid gebracht voor de laatste wielerwedstrijd van de 27-jarige dochter Suzanne. “Geen idee hoe het voelt, maar ik denk dat als wij zondag naar de Sluitingsprijs Oostmalle rijden, het hetzelfde zal zijn als anders. Ik denk dat we het pas echt zullen beseffen op de terugweg en op het moment waarop we de camper inleveren, dat het professionele wielerhoofdstuk van Suzanne definitief is afgesloten. Ze is begonnen met atletiek, maar door een vervelende blessure kwam ze in het veldrijden terecht. Omdat ik zelf actief was in de supercross, kwam ze wel eens kijken, maar dat veranderde toen ze op 17-jarige leeftijd besliste om te gaan crossen. Tien jaar heeft ze op de fiets gezeten. Af en toe op de weg, maar telkens kwam ze toch weer terecht in het veldrijden. Haar Belgische titel bij de beloften, maar ook de twee titels als clubkampioen, zijn dingen die bijblijven, net als de crossen in het buitenland. Op die manier hebben we drie keer Zweden bezocht als gezin en waren wij zo'n beetje de 'globetrotters van de cross',” zegt Nico Verhoeven lachend.

‍

Wielersport

De weekends van Nico Verhoeven, die als mecanicien en verzorger meestond in de veldritpost om het materiaal aan te geven aan dochter Suzanne, zien er binnenkort anders uit. Alhoewel hij dat zelf sterk relativeert: “Na mijn actieve loopbaan als wielrenner en aansluitend ploegleider, nam ik vier jaar geleden al professioneel afscheid van de wielersport. Onze dochter ondersteunen in haar veldritcarrière voelde voor mij meer aan als een hobby. Het was een mooie periode, maar zoals alles in het leven zijn bepaalde zaken nu eenmaal eindig. Of ik nog actief blijf in de wielersport? (denkt even na) Goh, dat weet je eigenlijk nooit. Ik zal altijd het wielrennen blijven volgen en ik denk dat wij samen met Suzanne en haar mama nog regelmatig naar het veldrijden zullen kijken, zeker naar de grote wedstrijden. Het is een sport die ons allemaal nauw aan het hart ligt. We zullen zeker niet in een zwart gat vallen, integendeel. We zijn verhuisd, omdat we nu ook dichter wonen bij onze zoon Mike, die recentelijk nog een dochtertje heeft gekregen. Mijn vrouw en ik zijn ondertussen opa en oma van twee kleinkinderen en we hebben sinds kort ook een puppy in huis, die ondertussen al twintig procent van onze slaap heeft weggenomen (lacht).”

‍

‍

Analiste

“Met veel plezier keek ik ernaar uit om opgelopen zondag mijn allerlaatste wedstrijd te rijden. Sinds ik het bekendmaakte, is er een enorme last van mijn schouders gevallen. Het is echt mooi geweest. Zondag reed ik niet voor een uitslag, maar wou ik vooral genieten. Anderzijds heb ik vooral heel veel zin in het gewone leven. Ik ben benieuwd wat er op mijn pad komt. Op vrijwillige basis blijf ik trainster van Team Kempen en zal je mij dus nog regelmatig op de cross zien opduiken. Ik zeg zeker geen nee tegen een carrière in de media als wielercommentator of -analiste. Ik ben Karl Vannieuwkerke en het Sporza-team heel dankbaar voor de kans die ze mij een paar weken geleden gaven om mee aan te schuiven aan tafel om samen het wereldkampioenschap veldrijden in Tabor te duiden. Voor mij was dat een bijzondere ervaring, net als de kansen die ik kreeg bij De Ceuster Bonache. Ik ben heel trots dat ik bij het 100% Belgische vrouwenteam heb kunnen rijden. Als je ziet welke stappen die het afgelopen jaar collectief hebben gezet, ben ik trots dat ik daar een klein steentje aan heb mogen bijdragen." - aldus Suzanne Verhoeven

‍